Ik ben boos. Echt ongelooflijk boos. En wel hierom.

Afgelopen weekend hebben een aantal golfers meegedaan aan een golftoernooi georganiseerd door de regering van Saudi Arabië. Deze golfers werden gelokt door enorme premies en prijzengeld. Zo kreeg de nummer 6 van de wereld, ene Dustin Johnson maar liefst 125.000.000 dollar op zijn rekening bijgeschreven. Hij hoefde alleen maar mee te doen.

 

De organisator voor de Saudiërs is een oude golfkampioen, Greg Norman. Hij vertelde dat de Saudi's met dit golftoernooi niet proberen het verkrachten van de mensenrechten van de staat Saudi Arabië schoon te wassen. Dit als antwoord op een journalist die hem er aan herinnerde dat de regering van dit land de Saudische journalist Khasjoggi in een val had gelokt, vermoord en in stukken gezaagd de ambassade in Turkije had uit gesmokkeld. Alleen omdat Khasjoggi het waagde kritiek te uiten op de regering van het land.

 

Nou ja, zult u zeggen. Dit komt vaker voor. De voetbalwereld gaat ook binnenkort voetballen om de wereldtitel in Qatar, een land dat niet bekend staat om zijn respect voor de mensenrechten. Maar Greg Norman gaat iets verder. Hij zegt namelijk ook (bron The Times): “Look, we’ve all made mistakes and you just want to learn from those mistakes and how you can correct them going forward.” (Vrij vertaald: “Kijk, wij hebben allemaal fouten gemaakt en daar moeten wij van leren en verder gaan met ons leven”.

 

Nou, dat geldt dus niet voor de heer Khasjoggi. Die kan niet verder gaan met zijn leven. Die ligt, in stukken gehakt, ergens weg te rotten.

 

Ja, daar ben ik boos over. Zeg maar gerust ziedend! Wat een ongelooflijke ongevoelige, inhalige eikel, die Norman.  

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb om de paar dagen wel een ander favoriet muzieknummer. Op dit moment is het The Partisan van Leonard Cohen, Live in Dublin. De tekst gaat over het lot van een aantal Franse verzetsstrijders in de Tweede Wereldoorlog. Wanneer ik opga in de muziek, springen er tranen in mijn ogen.

 

Zo af en toe pak ik mijn gitaar en probeer ik mee te spelen. Op mijn eigen manier een extra sologitaar invoegen gaat mij prima af. Maar ik wil meer. Ik wil elk loopje van de magistrale muzikant Javier Mas meespelen. Soms lukt het mij, net even.

 

Dan ben ik deel van de band, speel ik samen met Leonard Cohen, maak ik deel uit van iets groots, ben ik in de hemel, ga ik over in iets goddelijks..... Soms, net, even. 

 

 

 

 

Ik kijk graag televisie. Bewust, mag ik wel zeggen. In die zin dat ik zelden zap. Ik kijk van te voren een goede Tv-gids door en markeer de programma’s die ik wil zien.

Nu leven wij in een tijd dat digitaal alles mogelijk is. Zelfs Tv-kijken.

 

Ik heb twee wensen:

 

1.  Wat zou het mooi zijn als je TV op een andere zender springt als een bepaald persoon in beeld of aan het woord komt. Wij noemen dit het Yvo Niehe alarm. Bij mij in huis al een begrip. Misschien kunnen wij het ook een Donald Trump alarm noemen. Even kijken, nee, doe toch maar het Yvo Niehe alarm. Trump gaat op een keertje weg. Bij Yvo Niehe ben ik daar niet zo zeker van.

 

2.  Wat zou het lekker zijn als ik mijn eigen zenderpakket kan samenstellen en huren. Dus geen RTL 4 t/m 200011, , SBS 6 t/m 300012, TLC en andere pulp meer. Maar alleen de Nederlandse publiekszenders (en dan vooral NPO2), BBC 1, 2 en 4, een aantal natuurzenders en de Belg.

 

Lijkt mij toch niet al te moeilijk.

 

Welke aanbieder komt mij tegemoet?

 

 

 

21 maart 2020: Het is nog even wachten voor de complottheorieën de kop op zullen gaan steken. Maar ze gaan komen en het wordt leuk!

Ik voorspel twee scholen:

 

1. De Chinezen hebben het gedaan! Die zijn tenslotte uit op wereldheerschappij. Het virus is ontwikkeld in een laboratorium en is nu losgelaten op het westen en doet nu zijn moordende werk.

Dat de economie van China een klap van jewelste heeft gehad en een groot aantal Chinezen is overleden, doet niet ter zake. Het gaat om wereldheerschappij!

 

2. De Amerikanen (of het Westen) hebben het gedaan! Het virus is in een laboratorium ontwikkeld en vervolgens losgelaten in China. Doel was om de economie van China te verwoesten. Nevendoel was om  een groot aantal mensen in China en de rest van de wereld te vermoorden. De doden zijn toch voornamelijk ouderen en daar hebben wij er veel te veel van.

De ouders van de wereldleiders zijn natuurlijk gevrijwaard, lees goed verzekerd (in de USA bijna een voorwaarde om te overleven). 

 

Ik ben benieuwd welke stroming de meeste gekkies zal trekken. 

Ondertussen zie ik nu trouwens bijna geen 'chemtrails' (bewust door de overheid gecreëerde chemische sporen in de uitlaatgassen van vliegtuigen, met als doel de wereldbevolking terug te brengen naar 2 miljard) in de lucht. Zouden de overheden dat nu even vergeten zijn?

 

PS: Was ik toch een school vergeten. Ik hoorde een gekkie zeggen: 'God heeft het gedaan als straf voor onze transgenderjongeren.'

Nou ja, zeg...….

 

 

 

 

Een oude klant vertelde mij laatst het volgende:

 

"Ik heb een auto-immuunziekte. Niet dat ik er erg veel last van heb. Zo langzamerhand weet ik het evenwicht te vinden tussen de medicatie en de bijwerkingen die ik soms door de medicatie ervaar.  Ik beschouw het als een klein ongemak, iets waar ik oud mee kan worden.

 

Naïef als ik soms ben, praat ik er soms over. Meestal krijg ik begrip of vertelt iemand dat hij of zij zelf ook een auto-immuunziekte heeft. Soms krijg ik zelfs nuttige tips.

 

Maar een enkele keer krijg ik een totaal andere reactie. Dan begint iemand over voeding. Ik moet meer rauwe groenten eten. Of ik moet dagelijks een paar glazen wortelsap drinken. Ik zal zien dat ik daardoor genees.

 

Ik hoor dan eigenlijk maar twee dingen: Het is je eigen schuld dat je deze ziekte hebt (1)  en je bent een slappeling dat je je leven niet wilt beteren (2). Eigen schuld, dikke bult dus.

 

Blijkbaar komt het niet in de hoofden van deze mensen op, dat ik de ziekte misschien te danken heb aan het feit dat mijn moeder twee pakjes sigaretten rookte tijdens de zwangerschap. Of omdat ik als kind en puber alleen witbrood te eten kreeg en s’ avonds groenten uit blik. Mijn ouders wisten niet beter.  Misschien is het ook wel botte pech. Het komt al helemaal niet in de hoofden van deze mensen op dat ik zelf ook met voeding experimenteer. Ik probeer wel degelijk uit of een bepaalde voedingsstijl mij goed doet. En soms vind ik ook wel iets dat mij een stukje beter maakt.

  

Ach, het zijn dezelfde mensen die er van overtuigd zijn dat de joodse mensen die vermoord zijn in WO2 dit aan zichzelf te danken hadden. En mensen die worden doodgeschoten in een schietpartij op een school ergens in de VS? Eigen schuld. Hadden ze maar terug moeten schieten. 

Ik kan deze mensen niet al te serieus nemen. Zij zijn doodsbang voor het leven, denk ik.

 

Maar stiekem denk ik ook wel eens: “Als ik een remedie vind voor mijn ziekte, dan vertel ik het de hele wereld. Maar niet aan jullie, stik er maar lekker in. Lekker puh.”" 

 

Het was trouwens een leuke kerel, die klant van mij. 

 

 

 

Wrang.

Eind 2019 besluit de [provincie Noord-Brabant in verschillende gemeenten volop in te zetten op kool- en pimpelmezen bij de bestrijding van de eikenprocessierups. Er worden overal nestkastjes opgehangen. 

Ik ben benieuwd wat de mezen ervan vinden. In de provincie Noord-Brabant heerst een ammoniakcrisis. Over een tijdje zullen de mezen er niet meer in slagen, net als nu op de Veluwe al het geval is, jongen groot te brengen.   Oorzaak: Te weinig insecten, maar vooral ook te veel stikstof in de lucht en grond. Stikstof breekt kalk af. En waar zijn eieren van gemaakt? Juist ja, kalk. De schaal van de eitjes van de mezen in Noord-Brabant breken nog voordat er een vogeltje geboren is. En als het al lukt een eitje uit te broeden, dan breekt het jong al snel spontaan een pootje en sterft. Want ook de botjes van de jonge vogeltjes worden door de stikstof in hun voedsel erg breekbaar. 

 

Ik zou zeggen: leve de eikenprocessierups! Wie weet komt er dan eindelijk een eind aan de politiek van pappen en nathouden van de agrarische grootindustrielen in deze provincie. Want boeren kun je ze niet meer noemen. 

 

 

 

 

In het programma Holland Sport (Radio 1) hoorde ik onlangs Eddy Zoëy iets zeggen over de Grand Prix van Zandvoort. Wie zult u zeggen? Eddy Zoëy? Wie is dat? Ook ik herkende de naam niet direct meer (had ik bij nader inzien  graag zo willen houden).

 

Helaas, de schreeuwerige presentator (blaaskaak 1) introduceerde hem. Ineens wist ik het weer.  Zoëy is in een ver verleden in dienst geweest van BNN. Hij ging voor die zender bijvoorbeeld naar filmpremières om daar binnenlopende gasten te schofferen. Leuk? Nou nee.

  

Deze keer had hij wat te zeggen over de Grand Prix in Zandvoort. Hij was opgetrommeld omdat hij iets van vogels weet. “Ik houd ook erg van auto’s”, zo zei hij. Had ie niet hoeven zeggen, dat was wel duidelijk. Maar “Ik houd ook erg van de natuur en dan vooral vogels”.

 

Tweezijdig argumenteren. Een beetje van dit en een beetje van dat. En dan kiezen voor dat. Want dit, (de groep mensen die zich zorgen maakt over de vogels) sloeg volgens hem een beetje door in hun milieubezwaren. “Vogels kunnen vliegen en die vliegen bij veel lawaai wel weg. Dus doof zullen ze niet worden.” En "De mens is ook natuur, dat vergeten wij vaak!"

 

Zo lust ik er ook wel een paar, Zoëy! Even voor de duidelijkheid: De Grand Prix, in Zandvoort staat gepland op 3 mei. Dan hebben de meeste vogels kuikens in hun nest. Ooit een vogel gezien met een nest in zijn pootjes, op zoek naar een andere rustigere plek? Nou?

  

Zoëy, blaaskaak van beroep. Een naam om snel weer te vergeten.

 

 

 

Onlangs in De Wereld Draait Door werd er een hele uitzending gewijd aan het album ‘Abbey Road’ van The Beatles. Daarin beweerde een minister dat het nummer ‘Something’ het beste liefdesliedje is dat ooit is gemaakt. Een liedje van Georg Harrison. Natuurlijk waren de presentator en het publiek het daarmee eens. Een minister spreek je tenslotte niet tegen.

 

Nu ben ik een groot Beatles-fan.  Maar ik kan niet begrijpen waarom mensen het nummer ‘Something’ nu zo’n geweldig liefdesliedje vinden. Aan de melodie kan het niet liggen. Die is niet om over naar huis te schrijven. Het is een uitgestreken, groots en ook wat bombastisch geluidstapijt. Niet slecht, maar geen meesterwerk. 

En dan de tekst. Ook niet slecht, maar de boodschap wordt er wel in gestampt. Het laat niet veel aan mijn fantasie over. Een beetje Georg Baker of TeeSet. Waarschijnlijk een potentiele winnaar van het songfestival, als het anno nu zou meedoen.

Ach, luistert u zelf maar.

 

Onbewust moet ik denken aan het liedje ‘Rain on the roof’ van The Lovin’ Spoonful.

Een vrolijk gitaartje, een lekker melodietje en een zanger (John Sebastian) die zingt over het feit dat zijn lief en hij gestrand zijn in een schuur. Gestrand in een regenbui. Hij zingt:

 

We can sit and dry just as long as it can pour.

Cause the way it makes you look makes me hope it

rains some more.

You and me and rain on the roof,

Caught up in a summer shower.

Drying while it soaks the flowers

Maybe we'll be caught for hours,

 

Klein, breekbaar, ik zie het voor me, voel het in mijn hart.

Ik weet wel waar ik voor zou kiezen als ik het beste liefdesliedje zou moeten kiezen. John Sebastian boven Georg Harrison.

Maar het beste liefdesliedje dat ooit is gemaakt?

Dan zou ik toch eerder kiezen voor 'So long., Marianne' van de onvolprezen Leonard Cohen. 

Of wacht! Misschien kies ik toch  ‘Only with You’ van de Beach Boys. Al was het alleen maar omdat het een nummer is van het album ‘Holland’. Op de voorkant van dit album staat een foto van een woonboot in Amsterdam. De woonboot waarop de liefde van mijn leven en ik 12 jaar van ons leven samen hebben gewoond.

 

Ach, luistert u zelf maar.

 

 

 

10 April 2019

 

Onlangs had ik twee totaal tegengestelde ervaringen binnen een tijdsbestek van een paar uur.

 

In de middag had ik een vergadering met een aantal vrijwilligers op het gebied van dementie. Samen produceren wij een drie keer per jaar verschijnende nieuwsbrief. Die middag evalueerden wij de vorige nieuwsbrief op inhoud en vorm en bepaalden wij de inhoud en vormgeving van de volgende. Iedereen kwam aan bod, wij luisterden naar elkaar en vroegen elkaars visie. Een uur voor tijd gingen wij tevreden de deur van het huis van onze gastheer uit.

 

‘S avonds had ik een totaal andere ervaring. Ik was uitgenodigd voor een bijeenkomst in een grote kerk in mijn woonplaats. Doel van de avond was om de toehoorders te informeren over het aanschaffen van zonnepanelen via een coöperatie. 

 

De eerste spreker was de wethouder. Hij was redelijk verstaanbaar en gaf de visie van de gemeente.  De man was geen grootst spreker, maar was ter zake.

 

De tweede spreker was iemand van het bestuur van de coöperatie. Gewapend met een hoofdmicrofoon, stapte hij over het podium. In 20 minuten tijd, jaste hij er 25 projecties door heen. Voor zover ik kon horen, had zijn verhaal weinig te maken met de inhoud van zijn projecties. Een duidelijke conclusie was er niet.  Laat staan een duidelijke boodschap voor het publiek. Dat kan ook niet als je geen duidelijk doel communiceert met de potentiële leden in je coöperatie. Wel sprak hij meerdere keren over bewustwording. Het kwam over als de leraar die zijn kinderen onderwijst. De kinderschare bestond hier wel uit 200 zeer gemotiveerde mensen. De oprichters van de coöperatie lijden misschien aan een reddertjescomplex.

 

De derde spreker was iemand van het bedrijf dat de zaak technisch gaat uitvoeren. De man was volstrekt onverstaanbaar. Ik heb 20 minuten lang met mijn handen achter mijn oren zitten luisteren om toch nog wat op te kunnen vangen. Een deel van zijn verhaal stond ook op projecties. Dat hielp mij een beetje het verhaal te begrijpen. Helaas was veel van de geprojecteerde tekst niet te lezen. Het toppunt was een organisatieschema. Die was zelfs met een telescoop niet te lezen geweest. Hij had dit zelf ook door, maar had blijkbaar niet de wijsheid om het goed te benoemen. 

 

Ook kwamen er een aantal nuttige websites in beeld. Helaas had bijna niemand pen en papier bij zich. Een enkeling had de telefoon niet thuisgelaten. Deze mensen konden de adressen van de websites dus in hun telefoon optekenen. De anderen konden het verder lekker zelf uitzoeken. Hand-outs waren niet beschikbaar.

 

Toen was er gelegenheid tot het stellen van vragen. Gewapend met twee microfoons liepen twee andere oprichters van de coöperatie door de zaal. Een enkele vragensteller was goed te verstaan. Blijkbaar lag het niet aan de geluidsinstallatie dat de presentaties niet te verstaan waren geweest. Natuurlijk stelde een aantal mensen ook vragen zonder goed in de microfoon te spreken. Niet te verstaan dus voor het gros van de belangstellenden. Helaas had de presentator niet door dat je de vraag ook even kunt herhalen. Niet dat dit voor mij verstaanbaar zou zijn geweest, maar misschien voor anderen wel. Voor mij was het toen tijd om naar huis te gaan. Vermoeid en boos stapte ik op mijn fiets.

 

Dat ik vermoeid was, dat begrijpt u wel. Maar waar kwam mijn boosheid vandaan? Het antwoord is niet al te moeilijk te geven. Voor een deel omdat ik mij beledigd voelde. Een groep mensen nodigt ons uit, maar heeft niet de moeite genomen om de zaak goed voor te bereiden. Ik mag op zijn minst verwachten dat de sprekers een boodschap weten over te brengen, een lijn in hun verhaal brengen en hun verhaal afstemmen op de behoeftes van hun gasten.

 

Voor een deel ook omdat ik 25 jaar ervaring heb met het trainen van mensen die beroepsmatig geregeld presentaties geven en vanuit die ervaring weet dat alle fouten eenvoudig te vermijden waren geweest.

 

Thuis aangekomen bracht ik een bezoekje aan de website van de organisatie van de derde spreker. Ik tik op “Doelstelling”. Voor mijn ogen verschijnen om de 4 seconden andere boodschappen. Heel snel lezend kom ik bij elke boodschap nog niet tot de helft. Na zo’n 10 boodschappen, geef ik het op.

 

Mijn conclusie is duidelijk. Ik leg die zonnepanelen zelf wel op mijn dak.

 

 

 

 

7 februari 2019.

 

U kent hem wel, de krant voor wakker Nederland. Ook bekend van de TV via een omroep. Een omroep die het vanochtend op Nederland 1 bestond een kwartier lang twee experts te laten zwetsen over de mogelijkheid het fenomeen carnaval in aanmerking te laten komen voor het etiket ‘werelderfgoed’. En dat op de dag dat een groep van zo’n 15000 schoolkinderen naar het Malieveld in Den Haag gingen om te demonstreren voor een schone wereld en tegen een dramatische klimaatsverandering. 

 

Dat maakte de krant later die dag weer goed met de afvaardiging van een redacteur naar een radioprogramma op Radio 1. De redacteur luistert naar de naam (tenminste ik neem aan dat hij daar wel naar luistert, want in de radio-uitzending was het fenomeen luisteren hem vreemd) Wouter de Winter. Ik noem hem even WW.

 

Want wat was er vandaag aan de hand?  15000 Kinderen namen de trein naar Den Haag en liepen mee in een demonstratie tegen de klimaatsverandering. Een groep van 15000 kinderen geeft ons volwassenen de gele kaart. Houdt ons voor dat ‘niet het klimaat moet veranderen, maar wij’.

 

Maar nu WW. Ik citeer letterlijk (met uitsluiting van een paar mislukte zinsconstructies):

 

“Volwassenen die kunnen dus ook gewoon naar de stembus en dat hebben ze bij de afgelopen verkiezingen ook gedaan. De drie grootste partijen zijn toen niet Groen Links, de Partij voor de Dieren en D66 geworden. Dus volgens mij hebben de volwassen mensen in Nederland wel laten zien welke kant ze het op willen laten gaan.”

 

Ik neem aan dat hij bedoelt dat de kiezers hebben besloten dat de aarde wel naar de kloten mag gaan. Laat dat nu juist de reden zijn dat deze jong volwassen op het Malieveld staan, meneer WW!

 

Nog een citaat:

 

“We hebben vandaag op onze voorpagina van onze krant ook een andere jongere aan het woord gelaten, die ……. eigenlijk verondersteld wordt naar het Malieveld te gaan, maar dit niet doet om zijn moverende redenen. En het idee nu dat het hele land in opstand is gekomen en dat de scholen leegstromen vandaag……, dat is gewoon niet waar.”

 

WW suggereert hier dat de meerderheid van de jongeren er dus heel anders over denkt. Ook de meerderheid van de jongeren wil volgens hem de aarde naar de kloten laten gaan.

 

Luister gerust zelf terug. Donderdag 7 februari zo tussen 9.30 en 10.00 uur. Ik stop even met citeren.

 

Kort samengevat komt het er op neer dat het niet belangrijk is wat de leerlingen doen. En dat de volwassenen toch heel iets anders hebben gewild, zo bleek na de verkiezingen. Cynisch, dat is het, zo lijkt het. Want in plaats van de schoonheid van de actie van de scholieren te benoemen, beklemtoont WW liever dat de meerderheid er heel anders over denkt.

 

Laat ik ook maar eens een suggestie doen. Het is helemaal ge en cynisme. Het is angst. Angst voor de ‘links milieudrammers’, voor een politiek waarin VROEM VROEM niet meer de norm is, maar bloemetjes en bijtjes, het geluid van het tjip, tjip, tjip en vegetarische maaltijden. En het is botheid. Botheid voor de schoonheid van het leven, een wereld waarin iedereen een eerlijk en welvarend bestaan mag leiden.

 

Zeg dat dan. Meneer WW! Dan weten wij wat wij aan u hebben.

 

Niet veel, denk ik zo.

 

 

 

 

Onlangs was ik gespreksleider van een  bijeenkomst met als thema ‘Hoe maakbaar is  het levenseinde?” Dat zette mij aan tot de volgende gedachten.

 

Al vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw geloven wij in de maakbaarheid van het leven en de samenleving. De hippies zochten het in persoonlijke groei, Neuro Linguïstische Programmeurs dachten dat wij dankzij een aantal simpele handelingen en nieuwe gedachten onszelf blijvend konden verlossen van ons soms traumatische verleden en socialisten dachten dat wij door redelijke argumenten de wereld in een heilstaat konden veranderen. De maakbaarheid van ons leven, van de hele samenleving was een gegeven. Het was simpelweg een kwestie van tijd.

 

Wat is daar nu nog van over? Niet zo veel, denk ik. Ergens is het misgegaan. Trauma’s bleken soms hardnekkig in ons brein verankerd te zitten, hippies kregen een afvalverwerkingsfabriek naast zich of een crisis in hun commune en de socialisten zijn gemarginaliseerde burgers en partijen.

 

Is daarmee het geloof in de maakbaarheid van het leven helemaal verdwenen? Ik denk van niet. Het is alleen wat kleiner geworden. Op het persoonlijke vlak tiert het geloof nog weelderig verder. Zo krijg ik op mijn verjaardag niet alleen gelukwensen, maar vooral ook vaak te lezen en te horen ‘MAAK ER EEN MOOIE DAG VAN.’

 

Het klinkt een beetje alsof het mijn eigen schuld is als de dag niet mooi wordt. Nu ben ik toevallig jarig op tweede Kerstdag, de meest sombere dag van het jaar. Een dag waarop de zon meestal niet tevoorschijn komt, het regent of miezert, het daglicht niet meer is dan 8 uur en bijna iedereen uitgeteld op de bank ligt te herstellen van de veel te copieuze maaltijd en een veel te grote dosis alcohol van de dag er voor. Kortom, of mijn verjaardag een mooie dag zal zijn, heb ik niet geheel in eigen hand.

 

Ik doe mijn best er een mooie dag van te maken, elke dag weer. Maar of het lukt……….

 

Mocht u mij volgend jaar spreken of iets schrijven op mijn verjaardag, wens mij dan gewoon een mooie dag, een gelukkig nieuw levensjaar of wat u mij maar wenst….….. Ik zal u erg dankbaar zijn.  

 

 

 

 

Er is een nieuw soort mens aan het ontstaan. De soort heeft nog geen naam. Dat zouden de mensen die tot deze soort horen ook niet willen, een naam. Dat is veel te banaal. Want dat is een van de kenmerken van de mensen van deze soort. Zij voelen zich heel speciaal.

 

Een ander kenmerk van de soort is dat het bijna altijd mannen van boven de dertig zijn. Het beste is er duidelijk van af. Niet dat de soort dit zichzelf realiseert. Liever stralen zij nog steeds hun stoute, verwaande,  jongensachtige pose uit. Een glas wijn in de ene hand, een sigaretje in de andere. Een mooi voorbeeld van de soort die deze pose heeft, is de schrijver Dimitri Verhulst. Hij is de hoofdfiguur in een serie van de VPRO, Made in Europe. In deze serie staat hij geregeld met een sigaretje tegen de camera te praten. En dan komen er zinnen uit als “Er zat te veel kut in mijn kop en te weinig verstand in mijn lul”. Of: “ Ik ben zo iemand die een huis koopt en een week later tegen zijn vrouw zegt ‘Ik heb je bedrogen’”.  Dit staande op een steigertje in een meertje in Zweden. Het haar wild, het overhemd openstaand tot de navel en een glimlach op de mond.  Want de soort is trots op dit soort dingen.

 

Om het 'speciaal' zijn te benadrukken, rijdt de soort ook in bijzondere auto’s. Je ziet hen nooit in een gezinsautootje. Nee voor hen geen Volkswagen. De soort rijdt rond in oude auto’s van het type Volvo of Saab. Het liefst met een bekende TV persoonlijkheid van het vrouwelijke soort naast zich en een camera die het allemaal opneemt. In de lucht hangt de suggestie van een gesprek. Een echt gesprek kun je het niet noemen. De enige boodschap die de soort wil uitdragen is  “Zie en bewonder mij ”. 

 

De soort neemt ook nooit een maatschappelijk standpunt in. Dat is veel te banaal en het spoort niet met zijn nihilisme. Een standpunt innemen betekent dat je je ergens aan verbindt en dat wil de soort niet.  Zo wil een Franse voorbeeldexemplaar van de soort, de auteur Michel Houellebecq, zich nergens aan verbinden. Zo schrijft hij: “Anything can happen in life, especially nothing”.  Of een nog sprekender citaat: “...beds last on an average much longer than marriages...”
Nog eentje dan: “For men, love is nothing more than gratitude for the gift of pleasure." Spreek gerust voor jezelf, Michel!

 

Helaas zie je de soort steeds meer opduiken. Daar zorgt een andere kenmerk van de soort wel voor, namelijk zijn ijdelheid. Meestal is hij auteur van romans die doorgaan voor de betere literatuur. De romans gaan uiteraard vooral over hemzelf. Of anders wel over types die heel veel op hem lijken. Omdat hij zo ijdel is, wil hij ook graag met zijn hoofd op de TV.  Daar is de al genoemde Verhulst een mooi voorbeeld van.  Maar ook een ander exemplaar van de soort, Peter Buwalda, is nooit te beroerd om met zijn kop op TV te verschijnen.

 

Ik heb zo langzamerhand wel behoefte aan een naam voor de soort. Dat maakt het communiceren over de soort en het identificeren van exemplaren van de soort een stuk gemakkelijker.  Mijn broer heeft al een naam  bedacht.  Hij noemt de soort Holle Kwekken. Voorlopig houd ik het maar daarbij. Mocht u een ander idee hebben, dan hoor ik het natuurlijk graag.

 

 

 

Discussie in Nederland. In de landen om ons heen zijn er vrouwelijke commentatoren. In Nederland niet. Ene Arno Vermeulen van de NOS verklaarde dit door te wijzen op het feit dat voor de NOS kwaliteit voorop staat. Kwaliteit van de commentatoren en analisten, bedoelde hij.

 

Na afloop wordt er in de studio vaak nagepraat door analisten. Een van de analisten (kwaliteit!) is de ex beroepsvoetballer Pierre van Hooijdonk.

 

Op het WK wordt er veel gescoord uit vrije trappen. Van Hooijdonk ziet een trend. “De doelmannen stellen de muur steeds beter op, hebben zelf geen zicht en moeten dus telkens een stapje extra zetten.”

Snapt u het? Ik niet. Volgens mij geeft van Hooijdonk hier een verklaring die zou gelden als de doelen ineens breder zouden zijn.

 

Een dag later hoor ik van Hooijdonk in de rust van een wedstrijd verklaren dat “ er wel erg veel overtredingen worden gemaakt. Maar ja, dat is niet verboden.”

 

Huuhhh???? Introduceert hij hier een nieuwe definitie van het woord overtreding?

 

Van Hooijdonk lult maar wat. 

 

Ik stel voor om het geluid uit te zetten als van Hooijdonk aan het woord is. En bij de NOS te pleiten voor een vrouwelijke analist. Een slechtere analist dan van Hooijdonk kan zij niet worden.