Op de website van Google staat: Het is onze missie om alle informatie ter wereld te organiseren en universeel toegankelijk en bruikbaar te maken.
Ik nam de proef op de som en tikte op Google in mijn telefoon.
De volgende onderwerpen werden zichtbaar. Ik lieg niet. In deze volgorde stond daar:
Zach Avery
Anna Gasser
Benjamin Schmedes
Nana Tagaki
Jaimie Vaes
Hunted VIPS
Zangeres Glennis Grace.
Ik tikte op Zach Avery. Was benieuwd. Had nog nooit van hem gehoord. Ik las:
… is een Amerikaanse acteur en veroordeeld crimineel.
Door naar Anna Gasser. ... is een Oostenrijkse snowboardster. Zij bleek actief op de Olympische Spelen van 2014 en 2018.
Vervolgens Benjamin Schmedes maar eens aangeklikt. Bleek een Duitser te zijn die in beeld was als technisch directeur van Vitesse.
De volgende, Nana Tagaki, was een schaatser. Jaimie Vaes was de vriendin van een rapper die haar af en toe aftuigde. Zangeres Glennis Grace tuigde zelf mensen af. Hunted VIPS bleek een programma op de nederlandse TV. Variatie troef.
Even terug naar de missie van Google. Zou het echt? Informatie universeel toegankelijk en bruikbaar maken?
Ik herinnerde mij een wetenschappelijk artikel uit 1974 of zo. Professor Duintjer maakte gehakt van waardenvrije wetenschap. Alleen al bij de keuze van je onderwerp, maak je gebruik van jouw waardensysteem. Ik begon te geloven dat de belangrijkste waarde van Google sensatie is.
Lekker bezig, Google!
Te pas en te onpas (nou ja, eigenlijk altijd te ONpas), hoor je het tegenwoordig.
"Ik was helemaal Zen".
Dat was je niet. Je was gewoon rustig. Of onbezorgd. Maar niet Zen.
Zen kun je niet zijn. Zen beoefen je. En dat elke dag. Jarenlang.
In een reclame op de radio hoor ik iemand zeggen:"Met SUNCRAP (niet de echte naam natuurlijk) maak je nieuwe herinneringen op je zonvakantie."
Het gaat blijkbaar helemaal niet over genieten op het moment zelf. Het gaat om de herinnering. En die natuurlijk 'delen' via sociale media.
De spektakelsamenleving ten top; uitgestelde behoeftenbevrediging.